W układzie słonecznym znajduje się osiem dużych planet. Połowa z nich to planety ziemskie. Mają one skład żelazno-kamienny i znajdują się w odległości od 0,4 (Merkury) do 1,5 jednostki astronomicznej (Mars) od Słońca. Druga połowa to bardziej odległe od Słońca planety olbrzymie.
Mimo wielu podobieństw, planety grupy ziemskiej bardzo się od siebie różnią. Dotyczy to nie tylko ich atmosfer (Merkury nie ma atmosfery, Mars ma cienką atmosferę, Ziemia ma dość gęstą atmosferę, a Wenus bardzo gęstą), ale także ich wnętrz, co przede wszystkim odzwierciedla różnice w ich masach. Jednak skład planet jest mniej więcej taki sam (choć na przykład Merkury zawiera nieco więcej żelaza w stosunku do krzemu niż pozostałe trzy planety, a Mars może mieć nieco mniej żelaza). Ziemia, jako najbardziej masywna, ma bardziej złożoną dynamikę wewnętrzną, co przejawia się w aktywnym wulkanizmie (obecnym do dziś, w przeciwieństwie do Marsa i Wenus) i ruchach płyt litosferycznych (których brak pozostałym planetom grupy ziemskiej). Według niektórych hipotez, dynamika litosfery jest warunkiem koniecznym do powstania życia podobnego do ziemskiego.
Chociaż Wenus nie ma pola magnetycznego, ma bardzo gęstą atmosferę składającą się głównie z dwutlenku węgla. Z tego powodu bardzo silny efekt cieplarniany doprowadził do bardzo wysokich temperatur powierzchni ziemi (około 450 °C). Być może w odległej przeszłości warunki na Wenus były znacznie łagodniejsze, dopóki efekt cieplarniany nie zaczął zmieniać klimatu.
Mars jest około 10 razy lżejszy od Ziemi, nie ma silnego pola magnetycznego i ma obecnie dość cienką atmosferę. Najnowsze badania wykazały jednak, że w przeszłości sytuacja na Marsie mogła być inna. Analiza niektórych minerałów wskazuje, że na jej powierzchni mogły istnieć duże ilości ciekłej wody. W odległej przeszłości tej planety potężny wulkanizm mógł zapewnić przez jakiś czas gęstszą atmosferę i płynną wodę na powierzchni.