Konstelacja Oriona nie jest duża: z powierzchnią 594 stopni kwadratowych zajmuje 26. miejsce wśród 88 gwiazdozbiorów, ale dzięki charakterystycznej sylwetce ustawionych w rzędzie jasnych gwiazd Almitak, Alnilam i Mintaka (zwanej pasem Oriona) oraz dwóch z dziesięciu najjaśniejszych gwiazd na niebie (Rigel i Betelgeuse) jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych gwiazdozbiorów. Z kolei Mgławica Oriona jest najbliższym nam miejscem gwiazdotwórczym – znajduje się w odległości około 1350 sai lat i ma masę szacowaną na około 2000 mas Słońca. Dzięki tej bliskości mgławica ma rozmiar kątowy 80×60 minut, magnitudo pozorne +4,0 (4 razy większe od Księżyca) i można ją znaleźć na niebie gołym okiem.
Na półkuli północnej gwiazdozbiór Oriona można obserwować od połowy sierpnia do połowy kwietnia na obszarach do 85° szerokości geograficznej północnej, z maksymalnym wzniesieniem na niebie o północy w połowie grudnia. Konstelacja pojawia się w południowo-zachodniej części nieba, a najlepszym sposobem na jej wstępne odnalezienie jest skorzystanie z programu Stellarium. Mgławica o tej samej nazwie znajduje się poniżej pasa Oriona, w pobliżu linii środkowej między Alnithacus a Rigel.
Obrazy gwiazdozbioru Oriona to najstarszy zapis astronomiczny, jaki kiedykolwiek wykonał człowiek: odkryta w zachodnich Niemczech mała tabliczka z kości mamuta z wyrytą na niej rzeźbą ma 32-38 tys. lat. Oprócz gwiazdozbioru Oriona znajduje się na nim 88 nacięć, odpowiadających liczbie dni w roku, kiedy gwiazdozbiór ten pojawia się zza horyzontu w tym rejonie, a także czasowi ciąży człowieka.
Warto też zauważyć, że w niektórych przypadkach myśliwy Orion, po którym konstelacja została nazwana, jest przedstawiany z łukiem w rękach. Gwiazda Thabit, znajdująca się w centrum wyimaginowanego łuku, przesuwa się po niebie w kierunku Bellatrix, reprezentując w ten sposób napięcie cięciwy łuku.